به گزارش هاناخبر ، در پی حمله بی‌رحمانه و ناجوانمردانه رژیم صهیونیستی به خاک ایران، نه فقط ساختمان‌ها لرزیدند، که قلب یک ملت شکست. کودکانی که تا دقایقی پیش با عروسک‌هایشان خواب دیده بودند، حالا زیر خروارها آوار، بی‌صدا خوابیده‌اند... برای همیشه.
زنانی که مادر بودند، دختر بودند، خواهر بودند... امروز تنها نام‌شان در لیست قربانیان ثبت شده. قلب‌شان از تپش ایستاد اما روایت مظلومیت‌شان تا ابد خواهد تپید.
چه باید گفت وقتی پیکر بی‌جان کودکی از زیر آوار بیرون کشیده می‌شود و انگشت کوچکش هنوز در مشت مادر جان‌باخته‌اش گره خورده؟
چه می‌توان نوشت وقتی بغض پدری، که فرزندش را در بغل گرفته و فقط نگاه می‌کند، قلم را می‌شکند؟
این نه فقط حمله‌ای نظامی بود، که جنایتی بود علیه انسانیت. علیه مادران، علیه دخترکان مدرسه‌رو، علیه بازیگوشی عصرهای تابستان... علیه لبخند.
امروز، وجدان جهان باید بیدار شود.
صدای ضجه‌های تهران، فقط صدای یک شهر نیست. این فریاد تمام مادرانی‌ست که فرزندان‌شان را در آغوش خاک سپردند، بدون اینکه حتی فرصت وداعی کوتاه داشته باشند.
آری، شب گذشته، کودک‌کشی و زن‌کشی نه در میدان جنگ، که در خانه‌ها، کنار سفره‌های ساده افطار، در آغوش مادر و پدر، رخ داد.
ارسال نظر