وب سایت خبری تحلیلی هاناخبر

هاناخبر - شهباز محسنی؛ مسلمانان در همه کشورهای جهان به این مناسبت خجسته، جشنهای مولود نبی را برگزار می کنند و آن را تبدیل به فرصتی جهت مرور و بازتعریف زندگی و شخصیت رسول گرامی (ص) و تاریخ اسلام می کنند. بنابه قول ابن کثیر دمشقی در البدایه و النهایه، نخستین کسی که مراسم جشن مولود نبی اکرم (ص) را برپا کرد یکی از امرای محلی در اربیل عراق به نام ملک مظفر اوسعید کوکبری در قرن هفتم هجری بود.

 گزافه نیست اگر بگوییم پیامبر عظیم الشأن اسلام، تأثیرگذارترین چهره در تاربخ بشریت است و میراثی که از مجموعه قول و فعل وی و کتاب و سنت برای ما بر جا گذاشت در بین ادیان، کاملترین دین ها شد.

مولوی بخوبی اشاره می کند که:

نام احمد نام جمله انبیاست

چون که صد آمد نود هم پیش ماست

محمد جامع همه پیامبران از آدم و نوح و ابراهیم گرفته تا موسی و عیسی بود علیهم السلام و اسلام نیز مکمل همه ادیان.

میراث عظیم  و بزرگ یادگار پیامبر، اسلام است که باید قدر آن را درست شناخت و با کج فهمی و خشک اندیشی و افراط و تفریط، نباید نسبت به این منبع فیاض، بی توجه بود. در آسیب شناسی میراثی چون اسلام، مولوی می گوید:

مرد میراثی چه داند قدر مال؟

رستمی جان کند و مجان یافت زال

تصور کنید پدر و مادری پس از یک عمر زحمت و تلاش فراوان، خانه و باغ و ماشینی را به عنوان دسترنج عمرشان در اختیار فرزندانشان می گذارند؛ اما این فرزندان ممکن است به غلط تصور کنند اکه این امکانات مفت و مجانی در اختیارشان قرار گرفته چون رنج و تلاش و زحمت والدینشان ندیده یا متوجه نبوده اند. از این رو چه بسا با خودخواهی و کم توجهی، قدر نعمات موجود و میراثشان را ندانند و به جای حفظ و تقویت آن، ممکن است حتی با ندانم کاری و ضعف مدیریت، آن میراث را بر باد دهند. آری در سیر تحول و تطور جوامع از جمله جوامع اسلامی و مسلمانان،  مشکل گسست نسلها مشکلی است بسیار جدی. یعنی نسلهای بعد که شاهد جهاد و مبارزه و تبعید و زندان و سایر هزینه های جانی و مالی نبوده اند چه بسا قدر میراثی را که براحتی بدان دست یازیده اند ندانند.  امروزه با وضعیت اسفناکی که جوامع اسلامی و مسلمانان در اختلاف و تفرقه پیدا کرده اند و آتشی که فرقه گرایی و تهاجم به یکدیگر برافروخته، دقیقا همان آسیبی است که مولوی بدان اشاره کرده است.

یکی از علمای برجسته معاصر هند، ابوالحسن ندوی، کتابی نوشته است با نام(ماذا خسر العالم بانحطاط المسلمین). وی در این کتاب دردمندانه و دلسوزانه و بصراحت می گوید به خاطر انحطاط و عقب افتادگی و اختلافات و جنگ افروزیهای مسلمانان با همدیگر، دنیا نیز متضرر شده است زیرا اسلام دین حیات بخش و منجی همه بشریت است. (و ماارسلناک الا رحمه للعالمین). وقتی مسلمانان یعنی حاملان دین اسلام و قرآن، عقب نگه داشته شوند و تاب و توانشان صرف برافروختن آتش قبیله گری و فرقه بازی شود دیگر وقت و تاب و توانی برای درک راستین و تبلبغ صحیح آیین اسلام و پیامبر (ص) نخواهند داشت و از جذب مخاطبان در دنیا خواهد کاست.

پیامبر اسلام(ص) با تجربه ای که در حکومت داری داشت بیش از هرچیز رمز وحدت و اتفاق  بود؛ و به تعبیر زیبای قرآن روش وی منجر به (یدخلون فی دین الله افواجا) شد و این بود که بزودی فرهنگ معنوی اسلام و قرآن،  پایه گذار یکی از بانشاط ترین و پررونق ترین تمدنهای بشری با صدور علم و تکنولوژی مادی به بشریت و پرورش و ظهور هزاران دانشمند و متفکر طراز اول یعنی تمدن اسلامی شد.

جای سؤال و محل تأمل است که آیا می توان تمدنی را که در جریان حوادث و در افتان و خیزان تاریخ دچار محنت هایی شده بازسازی و معرفی کرد؟ غالب تمدن شناسان عقیده دارند که با ساز و کارهای بایسته و درست، می توان به چنین مقصودی دست یازید. آری  باید دوباره حول محور پیام وحدت آفرین رسول گرامی اسلام،  گردآییم و با تقویت وحدت و همدلی، زمینه ساز تحقق رسالت جهانی قرآن و اسلام باشیم.

متاسفانه در سالهای اخیر با ظهور گروهها و اندیشه های تندروانه تکفیری، جامعه اسلام دستخوش محنت هایی شد و با دسیسه و بعمد،  چهره ای مخدوش از سیمای رحمت دین اسلام در ذهن عده ای ترسیم شد که هنوز ادامه دارد و تلاش های عامدانه ای صورت گرفت  که پیامبر (ص) و میراثش،  اهل خشونت معرفی شوند. حال آنکه به تعبیر قرآن کریم، (فَبِما رَحمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُم ۖ وَلَو كُنتَ فَظًّا غَليظَ القَلبِ لَانفَضّوا مِن حَولِكَ ۖ فَاعفُ عَنهُم وَاستَغفِر لَهُم وَشاوِرهُم فِي الأَمرِ ... (آل عمران/159)...)