به گزارش هاناخبر ،در روزگاری که ریشه‌ها کم‌کم در غبار فراموشی گم می‌شوند، نام‌هایی چون محمد ناهید همچون فانوس‌هایی خاموش‌ناشدنی، روشنی‌بخش حافظه‌ی فرهنگی یک ملت‌اند.
محمد ناهید، هنرمند مردمی و خوش‌ذوق کورد، سال ۱۳۱۸ در شهر فرهنگ‌پرور سقز چشم به جهان گشود. اصالت خانوادگی‌اش به روستای ( سڵێمان که‌ندی ) از بخش فیض‌الله‌بیگی بازمی‌گردد؛ جایی که روح هنر، موسیقی و مهر، در تار و پود زندگی مردمانش تنیده شده است.
او در دل خانواده‌ای هنرمند پرورش یافت. پدرش، فیض‌الله‌خان ناهید، چهره‌ای شناخته‌شده در هنر نقاشی بود، و همین زمینه شد تا ناهید از کودکی، با ذوق موسیقایی و قدرت صدا آشنا شود. آموختن تار را در کنار پدر آغاز کرد، و در محافل خانوادگی و دوستانه، اولین نت‌های زندگی هنری‌اش را نواخت.
تحصیلاتش را از سقز آغاز و در تهران ادامه داد، تا جایی که موفق به اخذ دیپلم از دانشگاه نظامی شد و بعدها با درجه سروانی شناخته شد. اما آن‌چه محمد ناهید را از دیگران متمایز می‌کرد، نه صرفاً عنوان نظامی، بلکه عشق بی‌دریغش به هنر، موسیقی و مردم بود.
در مسیر زندگی‌اش، با چهره‌هایی چون مرحوم محمد قاضی، ناصر مستوفی، جلیل و محسن جعفرزاده همنشین و هم‌مسیر شد، و این حلقه‌های فرهنگی، دریچه‌ای دیگر به دنیای هنری او گشودند.
اما نقطه‌عطف فعالیت‌های هنری‌اش، آشنایی با هنرمند مظهر خالقی بود؛ شخصیتی که ناهید را به دنیای رادیو و ضبط رسمی آثارش وارد کرد. در سال ۱۹۸۶، او برای نخستین‌بار به رادیو تهران دعوت شد و آثارش با همراهی بزرگان موسیقی کوردی ضبط و پخش شدند؛ آثاری که هنوز برای نسل‌های مختلف، طنین نوستالژی و هویت دارند.
با وجود تمام موفقیت‌ها، محمد ناهید همواره خاکی ماند، مردمی ماند، و در دل خانواده و فرهنگ خودش تنفس کرد. او امروز در سقز زندگی می‌کند؛ پدری دلسوز برای پنج فرزند و هنرمندی آرام، که هنوز در نبض زندگی روزمره‌اش، شور هنر جریان دارد.
محمد ناهید، صدایی‌ست از اعماق کوه و خاک؛
نه برای شهرت، که برای ماندگاری فرهنگی زیسته است
ارسال نظر